เคยบอกคนใครต่อใครว่าเราโอเคกันไหมครับ?
“ในวันที่เราทำเป็นเข้มแข็ง
คือวันที่เราอ่อนแอที่สุด”
วันที่เราบอกว่าเราเข้มแข็ง อาจจะเป็นบางวันที่เราอ่อนแอที่สุด
อ่อนแอจนไม่กล้าแม้จะยอมรับความอ่อนแอของตัวเอง
ในวันที่เราพึ่งฟื้นจากความยุ่งเหยิงในชีวิต เรามักมีวันแบบนี้เสมอครับ
สำหรับผมคือ เป็นเรื่องปกติและไม่ใช่เรื่องใหญ่ เป็นเรื่องที่ยอมรับได้เมื่อเวลามันผ่านไป
มีช่วงเวลาหนึ่งที่เราอาจจะต้องลืมความฝัน ลืมสิ่งเราอยากทำ เพื่ออะไรบางสิ่งบางอย่าง
ยอมพับความฝันนั้นเก็บไปในลิ้นชัก
แล้วเขียนความฝันอันใหม่ขึ้นมาเพื่อใช้กับบางคน หรือบางสถานการณ์
ก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ในชีวิตของเรา เพราะเราไม่จำเป็นต้องมีความฝันเดียว หรือเราไม่สามารถบอกได้แน่ว่าความฝันไหนนั้นมันเป็นตัวเราหรือเหมาะกับเราจริง ๆ
แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความฝันที่ถูกเขียนขึ้นมาใหม่ เราลองทำมันแล้วพบว่ามันอาจจะไม่เป็นไปตามฝัน
ให้เวลากับความผิดหวัง ให้เวลากับความเสียใจ ให้เวลากับความอ่อนแอของเรา
เมื่อเวลามันใช่เราจะรู้เองว่า เมื่อไหร่ความฝันที่ถูกพับเก็บไว้ในลิ้นชักจะถูกเปิดออกมาอีกครั้ง
นั้นเป็นวันที่คุณสามารถอยู่กับตัวเองได้ คุยกับตัวเองได้แล้วว่า ใจเราจะเอายังไงต่อจากนี้
ในวันที่เราอยู่เองได้ ใช้ชีวิตเองได้ ในวันที่เราเข้มแข็งที่จะยอมรับความอ่อนแอของเรา และมองมันด้วยความรู้สึกเฉย ๆ และเข้าใจ
ไม่ผิดที่จะ หยิบความฝันที่บ่งบอกความเป็นตัวคุณขึ้นมาทำอีกครั้ง และกอดความฝันให้แน่นกว่าเดิม และจำวินาทีนี้ไว้ว่าเราจะไม่ให้ใครหรืออะไรมาพรากความฝันของเราไปง่าย ๆ อีก
~~
อยากได้ในสิ่งที่ไม่เคยได้ ต้องทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ